Klucz wisi na Słońcu

Kontrast:

Czcionka:

140719

Brak okładki

Książka

W koszyku

oceń

Klucz wisi na Słońcu / Zuzanna Bartoszek. - Wydanie I. - Poznań : WBPiCAK, 2021. - 79, [3] strony ; 21 cm.

(Biblioteka Poezji Współczesnej ; 238)

Autor

Bartoszek Zuzanna (1993- ) Autor

Forma i typ

Książki Poezja Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Tożsamość osobista Artyści

Gatunek

Proza poetycka Wiersze

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia - ul. Prusa 3

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 185701, 185717 (2 egz.)

Recenzje:

Poezja sumiennie pielęgnowanego rozczarowania sprawami doczesnymi, rynkiem pracy, ludźmi naokoło, sobą samą, światem bez alternatyw dla wrażliwych i cokolwiek bardziej myślących, w końcu wszystkim po kolei. Poezja punktująca hipokryzję elit, schizofrenię rządzących, małpi rozum klientów, brak perspektyw dla chronicznych depresantów. „Czeka mnie wielki dzień, otwarty na oścież jak okno. Otwarte okno, które / nie jest żadną szansą”. (...) W tym świecie bieda nie uszlachetnia a życie w kłamstwie wcale nie jest znośniejsze. Nienawiść kolportuje krew z każdym ruchem mięśni – w tym najszybciej do serca. Wiersz-zamiennik zastępujący nieciekawą rzeczywistość. I wiersze dziejące się jak widzenie: przez szybę, z balkonu, w tłumie. Poezja będąca szansą na dystans wobec tego, co deprymuje, uwiera, znosi w ruderalne kąty. To poezja o kaprysach losu, które są równie beznadziejne jak foldery upadających biur podróży. Sporo wierszy dzieje się w przesmyku – między projekcją senną, a trzeźwym oglądem konieczności na które nie ma rady. Te poetyckie fantasmagorie mają geometryczne obrysy i zdradzają malarski temperament – słabość do kreski i linii. Jesteś cały czas w tłumie ludzi, ale bliskość z nimi wcale nie powoduje, że nie jesteś daleko od nich. I to zdanie spoczywające na wersach: spiąć to wszystko w jedną tożsamość, ulepić ją z gliny wypalanej w tych wszystkich piecach, których dym pomazał horyzont nieczytelnym bazgrołem. Poetka wyznaje, że śpiewa hymny zatrzaśniętych drzwi, zrolowanego tynku, opadającej z zawiasów rdzy. Wiersz pomaga jej w odejściu od tego, co nieznośnie każe o sobie pamiętać: obowiązki, praca, toksyczne relacje. Poezja obniżonego nastroju, lękowych epizodów, afektywnych biegunów. Poruszamy się z centrum do centrum. Z miejskiego w miejski. Zawsze ktoś kopsnie szluga, znajdzie się jakiś całodobowy. Wystarczy mieć w głowie zimną klatkę schodową i nie zrażać się sikami, śmieciami, szybkimi krokami.
Odłożyłam telefon Dzień znowu wali się na mnie całym swoim ciężarem Z radością mu się poddaję Otwiera się jakieś okno Za oknem jest pejzaż: Fioletowe wzgórza Poprzeczna skarpa I jakby dogasające ognisko To mój obraz Powiększony, wydrukowany i powieszony za oknem Nie do końca zasłania widok Na dole został prześwit Wąski pasek ulicy Po której jeżdżą pojebane samochody I chodzą pojebani ludzie Bartosz Suwiński

MARC21

ISO 2709

Zestawienie liniowe

Indeks autorski

Indeks przedmiotowy

Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.

Nie pokazuj tego więcej

SOWA OPAC :: wersja 6.4.4 (2024-12-16)

Oprogramowanie dostarczone przez SOKRATES-software.

Wszelkie uwagi dotyczące oprogramowania prosimy zgłaszać w bibliotece.